"Yalnızca yaralı olan hekim şifalandırır... ve o da yalnızca kendini şifalandırabildiği ölçüde." Jung
Yaralı şifacı Kiron’un hikayesine bakacak olursak, bir su perisi Philyra ve Satürn’ün gizli aşkından bedeninin üstü insan, altı at olarak doğar ve ilk darbeyi bu görünüşünü beğenmediği için onu istemeyen annesinden ve terketmiş babasından alır.
Kiron, daha sonra, müzik, kehanet, şiir ve şifa tanrısı olarak da bilinen Apollo tarafından evlat edinilir. Apollo tüm bildiklerini Kiron’a aktarır ve zamanla Kiron bilgeliğe ulaşır.
Tıbbın babası kabul edilen Asklepios’dan Achilles(Aşil)’e ve hatta Herküle kadar pek çok kahramanın da öğretmeni olmuştur.
Kendi ırkı olan centaurların kaba, vahşi, sarhoş ünlerinin tam aksine, Chiron, oldukça medeni, nazik, bilge ve huzurlu bir ölümsüz tanrıdır.
Fakat daha sonra ikinci darbeyi Herkül’ün sakarlığından, hiç kapanmayan bir yara ile nasibini alır. Ölümsüz olduğundan da bu hep açık yara ile yaşamaya mahkumdur. Daha sonra yarasına ve acısına rağmen şifa dağıttığından yaralı ve bilge şifacı olarak mitolojide yerini alır. Bazı varyasyonlara göre, ölümsüzlüğünü, ateşi insanlığa getiren Prometheus'a vererek bu yaradan kurtulmuştur.
Kiron’un yarası gibi terkedilmişlik ve yalnızlık hissi ile açığa çıkabilir. Ayrıca, tek başına bir mücadele verdiğimizi hissettiğimiz yolda, davamızı savunurken aldığımız yaraları düşünmekle de ilgili.
Kiron’un merhemi olsa kendi başına sürermiş misali, canımızın acıdığı yerlerden diğerlerine şifa dağıtırız.
Üstelik kendi hayatımızda bunu yaşamasak bile, dikkatli odaklanırsak, çevremizde yaşanan yaralayıcı durumlar da kendi şifamız için bir merhem olduğunu görebiliriz.